ZELE – In oktober is het weer zover. Dan vindt in het Marokkaanse Marrakesh het IJF Wereldkampioenschap Judo voor Veteranen plaats. “Daar komt veel volk op af en 75% van de deelnemers stapt toch wel de tatami op om te winnen”, zegt Tim Pedus. Hij kan het weten want in 2017 werd Tim in Olbia, Sardinië, Wereldkampioen -100kg bij de Veteranen van 40 tot 45 jaar. De voormalige eliteatleet behaalde hiermee zijn 2de grote titel bij de Veteranen, na de Europese titel in 2016. Een nieuwe gooi naar de Wereldtitel sluit Tim geenszins uit, maar niet in Marrakesh. “Als je voor de titel gaat in een goed gevulde categorie dan kost dergelijke WK-campagne tijd, geld en opofferingen waarbij tevens je gezin wordt betrokken. Bijgevolg voor mij geen jaarlijkse onderneming. Het blijft evenwel kriebelen om er opnieuw voor te gaan in de toekomst.” Misschien toch wel een onderschatte competitie, die veteranen. We kwamen meer te weten na een ‘randori’ met Tim naast de mat.
No walk in the park
Het WK voor Veteranen is geen toeristisch uitje. Wie een medaille op zak wil steken, komt best goed voorbereid op de mat. “Zo’n tien jaar geleden ben ik een eerste keer in contact gekomen met internationaal veteranenjudo”, legt Tim Pedus uit. “Het WK Veteranen vond toen plaats in Schaarbeek en ik had ondertussen het normale topsportcircuit net even achter me gelaten. Je kan immers pas deelnemen wanneer je twee jaar uit dat circuit bent. Ik werd toen derde. Ik ontmoette daar tegenstanders die ook maar net uit het gewone circuit waren gestapt, dus het competitieniveau was wel hoog. Een paar jaar later ben ik dan mee geweest als coach naar het WK in Parijs. Een goede zaak dat ik zelf toen niet op de mat stond want het merendeel van de deelnemers waren oud-kampioenen die nog heel getraind op de tatami verschenen. Toen had ik het begrepen. Je moet echt wel goed voorbereid zijn om op zo’n WK Veteranen het podium te bereiken. Ik heb dan heel dat toernooi gecoacht en dat is me wel bevallen, met enkele van mijn judoka’s die eindigden op een 5de en 7de plaats. Daar is mijn passie voor het Veteranen judo pas echt gestart.”
In 2016 kreeg Tim het voorstel om deel te nemen aan het Europese Kampioenschap voor Veteranen. Dat vond plaats in Porits. “Ik ben me dan ernstig beginnen voorbereiden om dan uiteindelijk ook Europees Kampioen te worden. Met het behalen van de titel had ik aanvankelijk zoiets van ik heb het meegedaan, het is mooi geweest. Ik stop er nu mee.” Het bloed kruipt echter … “Ik beoefen reeds 35 jaar lang judo en het bleef maar kriebelen om toch verder op niveau actief te blijven. In 2016 ging het WK Veteranen door in Amerika. Ik had me goed voorbereid, helemaal klaar voor het toernooi.” Een week vòòr zijn vertrek slaat het noodlot echter toe. “Ik deed nog mee aan een interclubtoernooi en liep een kwetsuur op aan mijn supraspinatus in mijn schouder die voor de helft was afgescheurd. Niettegenstaande heb ik toch nog deelgenomen om uiteindelijk 7de te eindigen. Een beetje in mineur na al die voorbereidingen.”
Ondertussen verandert Tim in België van judoclub en komt hij bij JC Boortmeerbeek terecht. Samen met coach Pierre wordt er opnieuw van nul vertrokken om de basis op te bouwen. “In Sardinië zat alles mee. Ik voelde het reeds ’s ochtends: vandaag is de dag. Alles liep gesmeerd. Na de eerste wedstrijd had ik tevens het gevoel nu is het de moment. Vroeger wou ik steeds met ippon winnen, nu zat dat niet meer zo in mijn hoofd. Nu was ik eerder ingesteld in punten pakken. Na een succesvolle halve finale kampte ik voor de titel en toen wist ik dat het niet meer fout kon. Achteraf is die ontlading dan ook zeer groot. Wereldkampioen, evenwel bij de Veteranen, maar als je dan nagaat hoeveel judoka’s aan dat WK deelnemen, is dat geen klein bier. Mijn voorbereiding kon dan ook wel tellen. Ik werk in de brouwerij van Haacht. Ik moest toen de biervaten die nog halfvol of vol waren leeg maken. Die stonden omgekeerd, dus om die 50 liter vaten te manipuleren – zo’n vol vat weegt 65kg – dat was mijn krachttraining. ’s Avonds volgde dan mijn judotraining.”
Steun van de achterban is tevens belangrijk. “Als je aan topsport wil doen, of het nu bij de veteranen of in het gewone circuit is, moet je toch een sterke vrouw achter je hebben staan en dat heb ik wel. Immers, als je een gezin hebt, is dat niet altijd evident om 6 op 7 te trainen, werken, slapen, aangepast eten en rusten. Dus mijn vrouw Nathalie en de kinderen hebben ook hun bijdrage geleverd opdat ik deze titels heb kunnen bemachtigen”, aldus Tim.
Veteranentraining
Die wereldtitel was dan ook de definitieve aanzet voor Tim om de specifieke veteranentraining tweemaal per maand in Boortmeerbeek te organiseren. “Zo’n tien à vijftien veteranen zakken af naar hier voor die training. En het worden er steeds meer. Ze komen van dichtbij en veraf. De training is opgedeeld in opwarming, vervolgens een uurtje techniek en dan afsluiten met wat randori. Iedereen staat hier gemotiveerd op de mat en dat geeft toch een fijn gevoel”, aldus Tim.
De interesse was er dus om Veteranen samen te brengen om te trainen. “Andere technieken leren is zeker een motivatie voor de deelnemers”, stelt Tim. “Techniek is trouwens altijd mijn sterkste wapen geweest. Ik probeer dat dan zoveel mogelijk in de sessies te steken zodat het voor de deelnemers interessant blijft om de verplaatsing tot hier te maken. En we houden het uiteraard plezant. Samen achteraf een pint drinken kan ook.”
Het belangrijkste voor Tim is dat de mensen plezier beleven aan de trainingen en ze iets kunnen bijleren. “Willen ze deelnemen aan een toernooi, of komen ze naar hier enkel om hun techniek bij te schaven, dat maakt uiteindelijk niet uit voor mij. Judo for live. ’t Zit in de genen, ’t zal er niet uitgaan.” Ook Tim’s kinderen beoefenen de sport. “Ik zet daar geen druk achter”, aldus de judoka. “Ze vinden het natuurlijk wel fijn dat papa Wereldkampioen is,” lacht de Brabander.
Christian Pierre
Media & Communicatie
