BURST – Enkele zeer gemotiveerde dames gaven gehoor aan onze oproep om een werkgroep samen te stellen om de campagne ‘Ik kan mijn vrouwtje staan’ mee in goede banen te leiden. We stellen deze judodiva’s graag aan jullie voor. Deze keer is Jitske Durinck van Judoclub Cobra Lendelede aan de beurt.
“Damesjudo, What’s in a name? ‘Is damesjudo dan zo anders’, moet zowat de eerste vraag geweest zijn die in me opkwam,” steekt Jitske Durinck van wal. “Een dubbel gevoel overvalt me zowaar, want is het echt nodig om de vrouwen apart te gaan benaderen? Maken we ons dan niet extra speciaal en is dat nodig? Want zelf kan ik enorm genieten van het trainen met mannen en kan ik me volledig uitleven tegen onze U18- en U21-jongens die nog net geen hoofd groter zijn. Zo anders voelt het in eerste instantie niet.”
De 26-jarige Jitske is sinds 2003 actief op de tatami. Jitske groeide op in Lendelede en net zoals vele andere kinderen probeert ze verschillende sporten uit. “Als kind was ik niet echt atletisch aangelegd en daar zal mijn gewicht toen voor een groot stuk tussen gezeten hebben. Het geringe aanbod aan sporten in Lendelede doet me belanden in de plaatselijke judoclub,” vertelt Jitske. “Uiteindelijk bleek dit de sport die het best bij mij past. Het feit dat iedereen op zijn eigen tempo kan groeien, heeft voor mij veel betekend net zoals het feit dat er verschillende aspecten aan de judosport zitten, zoals techniek en vaardigheid. Mijn gewicht bleek nu zelf geen reden te zijn om niet te voldoen aan de eisen om de sport te mogen beoefenen. Ondertussen kon ik groeien en bloeien tot bestuurslid bij Judoclub Cobra Lendelede en geef ik daar ook als initiator training. Training geven doe ik ook in Gullegem en Moorsele bij Judo Kwai Moorsele. En veelal vind je me ook terug op de mat om zelf te trainen en af en toe een tornooi mee te pikken of om op een tornooi te coachen.”
Voor Jitske is die extra aandacht voor het damesjudo terecht. “Als puber ga je door een heel kwetsbare periode. Een periode die gekenmerkt wordt door heel veel emoties, met schaamte op kop. Zowel jongens als meisjes gaan er elk op hun eigen manier mee om. Het is niet voor niets dat we eerder een drop-out zien bij deze groep judoka’s. En als meisje ben je om een aantal redenen op de mat tijdens die periode toch net iets fragieler. Ik ervaarde voornamelijk veel meer taboe die onlosmakelijk verbonden wordt aan schaamte. Denk maar aan ons maagdelijk wit judopak in schril contrast met het koninklijk rood van de maandstonden. Als vroegrijp meisje kwam ik het namelijk tegen op een miniementornooi. Een volle zaal en het losbreken van de regels. Probeer je dan maar eens uit een houdgreep te bevrijden om nadien van de mat te stappen en tot je grote schaamte op de hoogte gesteld te worden van de publieke tentoonstelling van het koninklijk rood. Nadien ben je toch nooit echt helemaal op je gemak.”
“Het feit dat we met niet veel meisjes waren en er niet veel meisjes van mijn jaar overbleven, zorgde er natuurlijk voor dat de drempel veel groter was om over die ‘meisjes gerelateerde’ problemen te praten. Je voelt je toch een klein beetje alleen met alles wat je overkomt. Het zijn kleine zaken zoals je T-shirt vergeten, je maandverband niet meehebben, tot 2-3kg schommelen in gewicht naargelang het moment van je cyclus, ontwikkelende borstjes en de oefeningen met ‘borstcontrole’… We kunnen ons allemaal voorstellen wat een misplaatste tomoe nage bij jongens teweeg kan brengen. Maar kunnen we dat ook als een judoka bij Juji gatame met volle knie controle neemt over de borst van een meisje? Soms, zeker niet altijd, doen borsten gewoon pijn of zijn ze zeer gevoelig. Stel je voor, je komt in een randori ne-waza in een greep terechtkomt met heel wat borstcontrole, dan is het soms al onmogelijk om aan de bevrijding te beginnen. Je wordt vaak onbedoeld op die momenten aangesproken ‘waarom je zelfs niet probeert’ of ‘dat men meer van je gewoon is’. Dit zijn momenten die even pijn doen aan het zelfvertrouwen, maar tegelijk heb je ook weinig ruimte of durf om hier taal aan te geven.”
Als meisje en achteraf als vrouw ervaarde Jitske altijd de drang om zich nog net iets meer te bewijzen omwille van het ‘vrouw-zijn’. “Is mijn medaille op het BK echt minder waard omdat ik als cadet in de +63kg zogezegd minder weerstand zou gehad hebben? Kunnen wij bepaalde worpen echt niet? Is vrouwenjudo echt minder aantrekkelijk en worden we daarom vaker op tornooi er ‘even’ tussengenomen omwille van de organisatie van de grote poulebladen van de jongens?”
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel om als meisje judo te doen, vindt Jitske. “Er zijn ook heel veel leuke aspecten aan de sport die niet enkel voor meisjes van toepassing zijn. Op tornooi gaan, is heel vaak toch ook een leutige en gezellige ‘bedoening’ naast de mat. Want alle meisjes kennen elkaar. In het middelbaar waren toch ook enkele vriendinnen een beetje jaloers als ze al die afgetrainde mannen in zo’n judopak zagen trainen. Soms kunnen we als vrouw ook echt uitpakken en mensen verrassen. Mijn zelfvertrouwen, engagement en goesting is doorheen de jaren enkel maar gegroeid omwille van de veelzijdigheid en de vele ‘leute’ en hard labeur die onze sport me al bracht. Ook meisjes en vrouwen gaan graag eens diep door op training om helemaal bezweet en met een verward kapsel moe en voldaan van de mat te stappen.”
Ondertussen gelooft Jitske keihard in het project ‘damesjudo’. “Ik ben ervan overtuigd dat we een beweging op gang kunnen brengen waarbij we bewustzijn kunnen creëren bij die kleine dingen die het verschil kunnen maken aan het comfort voor vrouwen op de mat. Denk maar hoe comfortabel het zou zijn om maandverbanden in de EHBO-koffer te hebben of reserve T-shirts naast de reserve broeken. Ik geloof ook enorm in een beweging van verbinding, want voor veel meisjes en vrouwen is het hebben van een compagnon of een maatje heel belangrijk. Al is het maar op die kleine momenten waarbij je even van vrouw tot vrouw op verhaal wil komen.”
Christian Pierre
Media & Communicatie
