BURST – Enkele zeer gemotiveerde dames gaven gehoor aan onze oproep om een werkgroep samen te stellen om de campagne ‘Ik kan mijn vrouwtje staan’ mee in goede banen te leiden. We stellen deze judodiva’s graag aan jullie voor. Deze keer is het de beurt aan Carolien Strouwen.
De 33-jarige Carolien Strouwen, is ondertussen al aan haar 27ste judoseizoen bezig. “Ik ben gestart met judo als meisje van 6 jaar, toen mijn papa vond dat het tijd was voor een hobby en mij een keertje meenam naar een open lesdag in de club waar hij zelf lid was, namelijk Judoclub Kodokan Tienen. Ik was meteen verkocht en ben er sindsdien dan ook nooit meer weggegaan.”
Ondanks het feit dat Carolien heel veel sporten wel leuk vindt, voelt judo voor haar toch nog steeds aan als de meest volledige, de meest deugddoende en meest intense sport. “Ik hou van de structuur en discipline die de sport biedt, van de verscheidenheid in zowel technische vaardigheden waarover je moet beschikken om alle elementen goed uit te voeren, alsook van de fysieke capaciteiten die je moet hebben om voluit te kunnen gaan in een kamp. Het is fijn dat je zelfs na vele jaren regelmatig nog nieuwe dingen kan leren en ontdekken, technieken kan verfijnen en perfectioneren, en jezelf steeds moet blijven uitdagen om je judo tot een hoger niveau te brengen en te houden.”
Zelf heeft ze als meisje en vrouw niks gemerkt van drempels inzake geslacht binnen haar club. “Misschien komt het omdat bijna mijn hele familie actief was in het judo – mijn vader is een tijdje jeugdtrainer geweest, en ook mijn broer Christophe is iets na mij begonnen met de sport -, maar binnen mijn club heb ik nooit echt het gevoel gehad dat er enige drempels waren op basis van mijn geslacht. Ook binnen de federatie heb ik nooit het gevoel gehad dat hier een onevenwicht in zou zijn. Judoclub Kodokan Tienen was tot 2012 lid van een kleinere federatie waar iedereen iedereen wel kent, dit kan hier natuurlijk ook in positieve zin toe bijgedragen hebben.”
Voor Carolien was het eerder vanzelfsprekend om verder te rollen in meer functies binnen haar club. “Na verloop van tijd hielp ik bij de trainingen, volgde ik de opleiding tot initiator en trad ik toe tot het scheidsrechtersteam. Dit laatste heb ik nu wel even ‘on hold’ gezet omwille van een te drukke combinatie met het gezinsleven, toch een drempel,” grapt Carolien. “Sinds vorig jaar run ik ook samen met mijn broer het dagelijks bestuur van de club.”
Toen de projectoproep voor het damesjudo verscheen, vroeg de bezige judoka zich af of het wel nodig was om effectief speciale aandacht hieraan te besteden. “Als je hier even bij stil staat, blijkt het antwoord toch wel volmondig ‘ja’ te zijn,” oordeelt Carolien. “Hoe je het ook draait of keert, judo wordt toch nog vaak als een ‘mannensport’ gezien. Dat zie je heel duidelijk op de mat in eigen club, op wedstrijden of in functies binnen de federatie, waar vrouwen toch vaak ondervertegenwoordigd zijn. Echter ook heel subtiel in je eigen omgeving krijg je ook wel eens te maken met opmerkingen als: ‘doe je nu nog altijd judo, dat is toch niks voor meisjes’, ‘als vrouw hoor je toch niet tussen die jongens staan te vechten’, …
Hoewel er binnen het judo ook verschillende vrouwen zijn die internationaal mooie resultaten behalen/behaald hebben, kijk bijvoorbeeld maar naar Ulla Werbrouck, Gella Vandecaveye, Ilse Heylen, Charline Vansnick, Heather Loontjens als scheidsrechter, maar ook de hele nieuwe generatie die klaar staat, blijft die connectie met een mannenwereld toch bestaan. Terwijl er op wedstrijden altijd wel voldoende tegenstanders zijn voor jongens, is dat niet steeds het geval voor meisjes. Ook tijdens het opgroeien komen er momenten waarop niet alle technieken zo vanzelfsprekend meer zijn, of gevoelig kunnen liggen of dat net de combinatie met gezinsleven een extra druk legt op het uitoefenen van de sport.”
Net omwille van al die kleine factoren die zich opstapelen, is het dus niet zo evident voor meisjes/dames om effectief de sport te blijven volhouden. “Ik heb de voorbije jaren dan ook al vele dames zien komen en weer zien gaan. Dat was dan ook mijn reden om toch aan te sluiten bij de werkgroep damesjudo, omdat het mij wel interessant leek om al die drempels uit te zoeken, en te kijken hoe we hier met zijn allen iets aan kunnen veranderen,” stelt Carolien. “Want naast de drempels die er zijn, denk ik dat vrouwen ook veel voordeel kunnen halen uit het beoefenen van judo: je leert er te volharden en door te zetten, je krijgt meer vertrouwen om bepaalde situaties aan te pakken en voelt je zelfzekerder, je leert grenzen kennen en aangeven en kan veel van wat je leert ook doortrekken in je dagelijkse leven. Moest ik een dochter hebben, ik zou haar sowieso aanmoedigen om aan judo te doen. Het zijn echter twee zonen geworden, die nu uiteraard zullen leren om respectvol om te gaan met meisjes op de tatami.”
Christian Pierre
Media & Communicatie
