BURST – Enkele zeer gemotiveerde dames gaven gehoor aan onze oproep om een werkgroep samen te stellen om de campagne ‘Ik kan mijn vrouwtje staan’ mee in goede banen te leiden. We stellen deze judodiva’s graag aan jullie voor. Deze keer is het de beurt aan Anouk Turf, bestuurslid van JC Kodokan Wingene.
Als je Anouk Turf vraagt waarom ze met judo is begonnen? Dan krijg je steevast het antwoord ‘De vraag zou eigenlijk moeten zijn: wanneer begin je eens met judo?’ Immers, zelf is ze geen judoka, desalniettemin is ze nauw betrokken als judomoeder, maar ook als contactpersoon binnen de club. Voor Anouk begint het judoverhaal toen haar dochter haar vroeg of ze eens mocht kennismaken met judo.
“Ik vond het fantastisch dat ze op zesjarige leeftijd wou starten met judo en ben dan ook een enthousiaste moeder naast de mat geworden. Het uurtje naast de mat zitten, groeide al snel naar het engagement om af en toe de bar te doen. Ik zat daar toch, ben sociaal aangelegd en maak me graag nuttig. Nu, tien jaar later, ben ik nog altijd de, soms iets te, enthousiaste moeder naast de mat.”
Anouks taken als barvrouw zijn ondertussen geëvolueerd naar aanspreekpunt voor judoka’s en ouders. “Ik ben de eerste persoon die mensen zien bij het binnenkomen van de zaal en het is soms makkelijker voor de ouders om mij aan te spreken als ze vragen hebben in verband met de algemene werking. Ik voel aan dat ik als barvrouw iets toegankelijker ben dan de trainer. Ouders willen de training niet verstoren en kunnen mij gebruiken als tussenpersoon naar de trainer toe.”
Omdat Anouk zo goed als alle trainingen aanwezig is in de zaal, heeft ze echt wel voeling met wat er zich op en naast de mat afspeelt. “Mijn rol beperkt zich niet enkel meer tot de bar, ik ben ook het aanspreekpunt geworden voor nieuwe judogi’s, clubkledij en inschrijvingen voor jeugdontmoetingen. Na al die jaren kan ik bovendien ook al goed overweg met de coldpacks, tape, pleisters en bloedstelpende watten,” grapt ze.
Ondertussen is Anouk reeds zo’n 6 jaar lid van het bestuursorgaan van haar club. “Ik vind het nog steeds fantastisch om te mogen deel uitmaken van een dynamische club en actief mee te werken aan een club waar iedereen zichzelf kan zijn.”
Het aantal meisjes in haar club varieert van jaar tot jaar en ze merkt vooral een drop-out van meisjes zodra ze naar het middelbaar gaan. Vandaar ook haar motivatie om haar schouders mee onder het damesproject van Judo Vlaanderen te steken. “Ik probeer onze meisjes te motiveren om samen naar de trainingen te komen omdat ik merk dat als er één niet kan komen, de anderen ook snel forfait geven. Ik krijg soms de repliek dat ze het toch niet kunnen ‘halen’ tegen die mannen en dan maar thuisblijven. Uiteraard is dit niet het geval, maar het is soms moeilijk om hen op andere gedachten te brengen. Ik geef echter nooit op. Met mijn deelname aan deze werkgroep wil ik onze judodames laten weten dat ik hen naast de mat 100% steun en hen wil helpen zodat ze gemotiveerd op de tatami blijven staan. Mijn ultieme droom is om met een damesploeg deel te nemen aan de interclub.”
Zelf heeft Anouk niet echt een drempel ervaren toen ze met haar dochter bij de club kwam. “Ik ben met open armen verwelkomd in het bestuur en heb nog nooit het gevoel gehad dat mijn input niet aanvaard wordt. Ik hou zelf van een open en directe communicatie en bij discussies kunnen de meningsverschillen dan ook snel uitgeklaard worden.”
Samen met de overige bestuursleden houdt Anouk de vinger aan de pols. “We proberen als club vooral kort op de bal te spelen en direct in te grijpen als er problemen zijn. Vrouwen hebben nu eenmaal niet dezelfde bezorgdheden als mannen en daar probeer ik vooral een rol in te spelen. Openstaan voor emoties en luisteren, zorgen ervoor dat een judoka zowel op als naast de mat zich goed voelt. Judo is en blijft een ‘fysiek, intieme’ sport waardoor sommige grepen en/of worpen nogal indrukwekkend of vreemd kunnen overkomen. Judoka’s zien de techniek achter een houdgreep, waar toeschouwers of startende jongvolwassenen twee mensen zien die boven op elkaar liggen in soms nogal expliciete houdingen. Judoka’s die op jonge leeftijd gestart zijn, voelen dit niet zo aan, voor hen zijn dit normale bewegingen binnen het judo. Op zo’n momenten kan het interessant zijn dat er iemand is die hen er voorzichtig op wijst dat dit niet voor iedereen evident is en voor sommigen een drempel kan zijn.”
Anouk is een grote promotor van judo als sport voor meisjes. “Judo is een sport waar respect voor de ander de maatstaf is. De attitudes die, soms op een speelse manier, aangeleerd worden op de tatami tegenover de trainer en medejudoka’s kunnen perfect overgenomen worden in het dagelijks leven. Naast het aspect van zelfverdediging is het gewoon een toffe sport. Het lijkt een individuele sport, maar dat is het zeker niet. Je kan judo niet op je eentje oefenen, je hebt elkaar echt nodig om samen beter te worden. De vriendschap en steun van de ploeg tijdens de competitie heeft al menig judoka geholpen om niet op te geven en er voluit voor te gaan. Judo is echt voor iedereen, ongeacht geslacht. Ik ben ervan overtuigd dat we met een kleine inspanning meisjes/dames kunnen overtuigen om te starten met deze fantastische sport,” aldus nog Anouk.
Christian Pierre
Media & Communicatie
